Γκιώνα

Μονοπάτι Καραγιάννη
χειμερινή

Κείμενο και φωτογραφίες: Τ. Αδαμακόπουλος

Όπως αναφέρεται και στην περιγραφή της καλοκαιρινής εκδοχής του Μονοπατιού Καραγιάννη, η διαδρομή συντίθεται από μια σειρά σύντομων περασμάτων, απότομων πλαγιών και λουκιών. Το χειμώνα, η σχετικά βατή αυτή ζώνη καλύπτεται από χιόνι, κάνοντας έντονη αντίθεση με τις κάθετες ορθοπλαγιές τριγύρω της.

Καθότι το μεγαλύτερο μήκος της απλώνεται στη ζώνη των 1200 με 2400 μέτρων υψ., η χειμερινή ανάβαση της διαδρομής Μονοπάτι Καραγιάννη παρουσιάζει φυσικά μεγαλύτερες δυσκολίες από την καλοκαιρινή εκδοχή της. Οι δυσκολίες έγκεινται κυρίως στο βάρος του αναγκαίου εξοπλισμού (κραμπόν, πιολέ, κράνος, σκοινί και κάποιες ασφάλειες), στη σχετική δυσχέρεια στα πατήματα και τους χειρισμούς λόγω της χειμερινής ένδυσης (μπότες, γκέτες, γάντια) και της ανάγκης χρήσης μεγάλου σακιδίου (περισσότερα εφόδια, όπως νερό και τρόφιμα και συμπληρωματικός εξοπλισμός, όπως φακός, αλουμινοκουβέρτα, επιπλέον ρούχα κλπ).

Ο χρόνος της ανάβασης μπορεί να επιμηκυνθεί λόγω των καθυστερήσεων που επιβάλουν το βάλε-βγάλε του εξοπλισμού, οι συχνές δοκιμές της ποιότητας του χιονιού, η αναζήτηση της όδευσης - πολλά σημάδια καλύπτονται από το χιόνι - και η ανάλογη αναμονή στα σημεία που θα χρειαστεί ασφάλιση.

Η δυσκολία των περασμάτων βράχου δεν αλλάζει, αν και ο επιπλέον εξοπλισμός επιβαρύνει την ταχύτητα εκτέλεσης των βασικών αναρριχητικών τεχνικών που απαιτούνται. Οι κλίσεις των λουκιών κλπ είναι μεσαίες (κάτω από 50 μοίρες) όταν η χιονοκάλυψη είναι ικανοποιητική, ωστόσο 2-3 περάσματα μπορεί να είναι περισσότερο προβληματικά αν το χιόνι είναι ασταθές ή λίγο.

Η όδευση της διαδρομή δεν διαφέρει από την καλοκαιρινή διαδρομή, με εξαίρεση τους ελιγμούς γύρω από απότομες υφέσεις, που το καλοκαίρι μπορεί να είναι σαν ρεματιές με πεσίματα και το χειμώνα γίνονται ωραία παγωμένα λούκια με μέτριες κλίσεις. Τα δέντρα, που είναι άφθονα μέχρι τα 1800 μ., μπορούν να εξυπηρετήσουν ως σημεία σταθερών ασφαλειών, ενώ από εκεί και πάνω ο πολύ καλός βράχος της Γκιώνας είναι φιλικός σε καρύδια και friends. Οι ιμάντες είναι πολύ χρήσιμοι σε όλο το μήκος.

Ακόμα και με τις δυσμενέστερες συνθήκες (πολύ παγωμένο ή πολύ ασταθές χιόνι), ένα 40ρι ή 60ρι σχοινί των 8 mm, 2 μεσαία friends, μια σειρά καρύδια (4-5 μεγέθη αρκούν) και 5-6 μεγάλοι ιμάντες για δέντρα και μυτίκια, αρκούν. Η σχοινοσυντροφιά μπορεί να κινείται με κουλούρες σε όλο το μήκος της διαδρομής, με μοναδικό σημείο, όπου ίσως χρειαστεί να δοθεί προσοχή, την τελευταία τραβέρσα πριν τις τελικές πλαγιές. Τα δυο περάσματα με το σταθερό συρματόσχοινο δεν έχουν καμία δυσκολία, ενώ τα μικρά διεδράκια στα 2100 μ. είναι εξίσου εύκολα, αν όχι ευκολότερα, το χειμώνα.

Καθότι δεν πατάμε σχεδόν καθόλου σε βράχο, τα αλουμινένια κραμπόν είναι καλή επιλογή, ενώ ένα οποιοδήποτε πιολέ, ακόμα και πεζοπορικό, επαρκεί. Το κράνος είναι πάντα χρήσιμο: αν και φαίνεται ότι δεν πέφτουν πέτρες, μπορεί να πέσουν παγοκρύσταλλοι από τους γύρω τοίχους.

Με καλές συνθήκες, υπολογείστε 1-2 ώρες παραπάνω από την καλοκαιρινή ανάβαση, δηλαδή 6-8 ώρες.

Προφανώς, η καλύτερη οδός κατάβασης είναι μέσω Βαθιάς Λάκκας και Λαζορέματος. Ο δρόμος μέχρι τη Βαθιά Λάκκα είναι πανεύκολος και προφανής. Μετά το βράχο Νησί (μία ώρα από την έξοδο της διαδρομής), ψάξτε το παλιό μονοπάτι (η σήμανση, με κίτρινο τετράγωνο, αρχίζει αρκετά χαμηλά, μέχρι εκεί θέλει καλό routefinding). Σε περίπτωση νύχτας ή αμφιβολίας, το ρέμα κάτω από την πηγή οδηγεί ακριβώς στις στάνες στο Λαζόρεμα: προσοχή, είναι μεν βατό, αλλά ΠΟΛΥ κακοτράχαλο και επίπονο. Από τις στάνες - που ευτυχώς το χειμώνα είναι άδειες από ζώα, άρα και σκυλιά - υπολογείστε 2 ώρες μέχρι τη Συκιά.