Γκιώνα

Μονοπάτι Καραγιάννη

Κείμενο και φωτογραφίες: Τ. Αδαμακόπουλος

Η διαδρομή Μονοπάτι Καραγιάννη είναι ένας από τους πολλούς κρυφούς δρόμους που ήξεραν οι ντόπιοι για να ανεβαίνουν από από τη Συκιά προς την κορυφογραμμή της Γκιώνας, όπου διατηρούσαν το καλοκαίρι κοπάδια στη Γκιωνόλακκα. Σήμερα η διαδρομή απευθύνεται στους έμπειρους ορειβάτες, με κάποια ευχέρεια στο σκαρφάλωμα, ωστόσο παλιότερα οι Συκιώτες εξοικειώνονταν από μικροί με τις διόδους της αχανούς ορθοπλαγιάς.

Η σειρά αυτή των περασμάτων, απότομων πλαγιών και λουκιών από το Λαζόρεμα μέχρι την κορυφογραμμή έγινε γνωστή στους ορειβάτες χάρη στις εξερευνήσεις του Δημήτρη Καραγιάννη, που στη δεκαετία του 1990 έψαχνε στο πλάι της ορθοπλαγιάς της Συκιάς για εύκολους δρόμους που θα μπορούσαν να εξυπηρετήσουν χειμερινές αναβάσεις στη ζώνη αυτή, αλλά και ένα γρήγορο δρόμο για όσους ήθελαν να φύγουν από το Διάζωμα της Πλάκας, μετά τις δύσκολες σχοινιές της διαδρομής Μιχαηλίδη, ή αντίθετα να μπουν στο Διάζωμα για να σκαρφαλώσουν τα ευκολότερα 800 μέτρα υψομετρικής διαφοράς πάνω από την Πλάκα. Έτσι, η παλιά αυτή όδευση των κτηνοτρόφων και των αγριόγιδων, έμεινε στα ορειβατικά ιστορικά με το όνομα του Καραγιάννη.

Σήμερα, το Μονοπάτι Καραγιάννη είναι μία από τις πλέον δημοφιλείς ορειβατικές διαδρομές στη Γκιώνα - αν όχι η πιό δημοφιλής. Είναι μια κομψή, αισθητική και ντιρέκτ γραμμή, σχετικά απαιτητική σε δεξιότητες και αντοχή, που γεμίζει τον ορειβάτη με ικανοποίηση για την ολοκλήρωση ενός μικρού άθλου, χαρίζοντας την αίσθηση υης περιπέτειας και συσφίγγοντας την ομαδα. Η διαδρομή είναι καλά σημασμένη με κόκκινα σημάδια και τα δύο πιο δύσκολα περάσματα είναι εξοπλισμένα με συρματοσχοινα.

Όλη η διαδρομή έχει άπλετη θέα στα Βαρδούσια, κυρίως στη Νότια κορυφογραμμή του γειτονικού βουνού. Κάθε τόσο, το σφύριγμα ενός αρσενικού αγριόγιδου, μας θυμίζει ότι βρισκόμαστε στο νοτιότερο σημείο εξάπλωσης του είδους, ενώ η εντυπωσιακή αλπική χλωρίδα της Γιώνας παραμονεύει στις σχισμές των βράχων.

Ο βράχος είναι ο τυπικός εξαιρετικός ασβεστόλιθος της Γκιώνας, που χαίρεσαι να τον αγγίζεις και τον εμπιστεύεσαι όταν ρίχνεις το βάρος σου στα πιασίματα και τα πατήματα. Γεωλογικά, είμαστε εδώ στις νότιες απολήξεις της ζώνης της Πίνδου - δεν συναντάμε ωστόσο τις εναλλαγές με τον φλύσχη που χαρακτηρίζει τα Βαρδούσια: εδώ έχουμε τον καθαρό, συμπαγή βράχο του τεράστιου μετώπου του ρήγματος του Μόρνου.

Η διαδρομή ξεκινά από το μονοπάτι του Λάζου: η αφετηρία του καθεαυτού Μονοπατιού Καραγιάννη ειναι σε χαρακτηριστικό ώμο, όπου παλιοτερα υπήρχε εικονοστάσι. Δεν υπάρχει καμία ένδειξη στην αφετηρία: εκτός ενός κούκου σε μεγάλο βράχο, το πρώτο σημάδι είναι αρκετά ψηλότερα.
Σύντομα φτάνουμε στο πρώτο πέρασμα, ένα μικρό τοιχάκι 3 μέτρων, εξοπλισμένο με συρματόσχοινο. Η δυσκολία του βήματος είναι περίπου 3+. Συνεχίζουμε με ευκολοτερα περασματα και φτάνουμε σε 2ο πέρασμα, λίγο ψηλότερα: πρόκειται για το μόνο εκτεθειμένο πέρασμα της διαδρομής, μια ανηφορική τραβέρσα 10 μ., που συνεχίζει σε πιο εύκολο πεδιο. Όλο το πέρασμα είναι ασφαλισμένο με μακρύ συρματόσχοινο.
Λίγο ψηλότερα περνάμε στα δεξιά μας έναν τρύπιο βράχο και αμέσως φτάνουμε σε ώμο που επικοινωνεί με το Διαζωμα της Πλάκας Συκιάς. Στη θέση αυτή μπορεί να στήσει κανείς ένα αντίσκηνο.

Μόλις βγείτε από ένα εύκολο επικλινές λούκι με σπασμένα βράχια, παρακολουθείστε με συνέπεια τη σήμανση, καθότι εδώ η διαδρομή κάνει μια μεγαλούτσικη τραβέρσα αριστερά, με μικρά περάσματα σε ωραίο βράχο - το ξεκίνημα της τραβέρσας μπορεί να σας διαφύγει, αν έχετε την προσοχή σας στραμμένη προς τα πάνω.

Ξαναγυρίζουμε στην γραμμή της καθέτου, περνάμε στη βάση μιας χαρακτηριστικής πλάκας με δακτυλογλυφές και μετά από ένα πέρασμα 3+ και ένα ευκολότερο βήμα και βγαίνουμε σε μια πλαγιά με ανοιχτή θέα, περνώντας κάτω από μια μικρή βραχοσκεπή, που κλείνει με μια χαμηλή ξερολιθιά. Εδώ τελειώνουν και τα έλατα.

Μπαίνουμε σε χαραδρώδη διαμόρφωση, που τη σκαρφαλώνουμε από καθαρό λούκι, το οποίο εξελίσσεται σε εύκολο δίεδρο, σε ωραίο σταθερό βράχο.

Μετά από ένα ακόμα πέρασμα 3ου βαθμου, μπαίνουμε σε μεγάλο λούκι με σάρα. Ευτυχώς αντί να "κολυμπάμε" στη σάρα, ανεβαίνουμε στη σταθερή άκρη της, κολλημένοι στο βράχο αριστερά.
Φτάνουμε σε σέλλα, που εξέχει από την πλαγιά και με μικρό πέρασμα βγαίνουμε σε πιο ομαλό πεδίο, που καταλήγει στην κορυφογραμμή, μόλις 600 μ. από την κορυφή Πυραμίδα.

Η κατάβαση από την Πυραμίδα και η επιστροφή στη Συκιά, είναι προτιμότερο να γίνει από το Λαζόρεμα, οποιαδήποτε αλλη ιδέα είναι πολύ μακρύτερη και δεν ενδείκνυται.
Η σήμανση της διαδρομής, αν και αυτοσχέδια, είναι συνεπής - με εξαίρεση την αρχή - και αποτελούνται από μεγάλα Κόκκιαν Σημάδια στους βράχους.
Οι αντικειμενικοί κίνδυνοι είναι πολύ μικροί και συνοψίζονται στο ενδεχόμενο να φοβηθεί κανείς στην τραβέρσα του 2ου περάσματος (όπου το συρματόσχοινο είναι λίγο χαμηλά, ενώ ψηλότερα είναι κάπως χαλαρό).