Υγρότοποι της Αττικής

Παράκτιοι υγρότοποι Αυλίδας

Οι υγρότοποι της Αυλίδας είναι ένα παράκτιο σύστημα ελών και ρηχής θάλασσας, καλά προστατευμένο από τα ρεύματα του Ευβοϊκού και τους ανέμους του διαύλου, που εκτείνεται από το Φάρο της Αυλίδας μέχρι σχεδόν την Υψηλή Γέφυρα της Χαλκίδας.

Οι υγρότοποι της Αυλίδας, μαζί με ανάλογης μορφολογίας υγρότοπους που απλώνονται στην απέναντι ακτή του Ευβοϊκού, συνιστούν ένα σύνολο ιδιαίτερης σημασίας για την κίνηση των πουλιών κατά μήκος της Στερεάς Ελλάδας, τόσο κατά τη διάρκεια των μεταναστευτικών ροών, όσο και κατά την υπόλοιπη χρονιά, για τα πουλιά που ξεχειμωνιάζουν ή ενδημούν.

Ένας υγρότοπος σε τέσσερα μέρη

Οι υγρότοποι της Αυλίδας αποτελούνται από 4 πυρήνες:

• το έλος στο Φάρο Αυλίδας,


• την επιμήκη ρηχή ακτογραμή από το Φάρο μέχρι το Μεγάλο Βαθύ,


• τη βόρεια ακτή στο Μεγάλο Βαθύ,


• τον ρηχό όσμο Μικρό Βαθύ.

Καθότι όλο το σύστημα περιτρέχεται από έναν σχετικά βασικό ασφαλτόδρομο και φιλοξενεί ποικίλες χρήσεις, με κυριότερη την εξυπηρέτηση μεγάλων φορτηγών πλοίων, οι τέσσερις πιο πάνω πυρήνες δέχονται πιέσεις από οικοδομική επέκταση, βιομηχανικές χρήσεις, μπάζωμα και συνεχή παρουσία ανθρώπων (αλιεία, τουρισμός κλπ). Σε καλύτερη κατάσταση φαίνεται να βρίσκονται το έλος του Φάρου και το νότιο τμήμα της παράκτιας λωρίδας μέχρι το Μεγάλο Βαθύ.

Παρόλη την έντονη υποβάθμιση (μπάζα, εν λειτουργία και εγκαταλελειμένες κατασκευές, αλιευτικό καταφύγιο, διάβρωση, σκουπίδια) οι υγρότοποι εξακολουθούν να φιλοξενούν μια αξιόλογη ορνιθοπανίδα, με πουλιά της ακτής και των αβαθών υφάλμυρων νερών.

Πιο ενδιαφέρουσες είναι οι παρουσίες της Τουρλίδας, των τριών εδωδιών των ανοιχτών νερών (Αργυροτσικνιάς, Σταχτοτσικνιάς και Λευκοτσικνιάς), του Ακτίτη, του Θαλασσοσφυριχτή και του Κοκκινοβουτηχταριού.

Σε διάφορα σημεία στέκονται αλκυόνες, κορμοράνοι, ασημόγλαροι και βραχοκιρκίνεζα. Σε μεγαλύτερη απόσταση από την ακτή κολυμπούν σκουφοβουτηχτάρια και κοκκινοβουτηχτάρια. Στο έλος παραμένουν διάφορα είδη αφρόπαπιας και ικανός αριθμός καστανοκέφαλων γλάρων.