Τα μονοπάτια του Απόσκεπου

Πέρασμα Μπίκοβικ-κορυφή Μπίκοβικ

Η κορυφή Μπίκοβικ, μαζί με την κορυφή Καζάνι, αποτελούν, από την οπτική των ιστορικών γεγονότων του 20ού αιώνα, την πλέον βεβαρυμένη ζώνη της Καστοριάς. Περιοχή που απλώνεται ανάμεσα στο Βίτσι, βασικό οχυρό του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας, και της Καστοριάς, ισχυρή βάση του Εθνικού Στρατού, το Μπίκοβικ και οι γύρω λάκκες και υψώματα υπήρξαν το πεδίο ενός θλιβερού αλληλοσπαραγμού ανάμεσα σε ανθρώπους από το ίδιο έθνος - συχνά και από το ίδιο χωριό και κάποτε και από το ίδιο σπίτι.

Το σιωπηλό Μπίκοβικ είναι ένα ακόμα πικρό λιθάρι στο άχρονο μαυσωλείο των οραμάτων και των ελπίδων.

Από το Πέρασμα Μπίκοβικ, δηλαδή το διάσελο ανάμεσα στο Μπίκοβικ και τις βόρειες απολήξεις του Καζανιού, η ανάβαση στο Μπίκοβικ είναι μια σύντομη και προφανής πορεία.

Από την ποτίστρα ακολουθούμε το ίχνος ενός στενού αλλά σαφούς μονοπατιού που στοχεύει στο βορρά και διατρέχει μια γυμνή, απαλή ράχη. Φτάνουμε σε χωματόδρομο, όπου το δεξί δρομάκι κατηφορίζει προς το Σιδηροχώρι, ενώ ίσια μπροστά μας ένα λιγότερο πατημένο δρομάκι ανηφορίζει σε ομαλές λάκκες, προς τον κόλουρο κώνο της κορυφής. Στο τέλος των λιβαδιών και πριν μπούμε στο δάσος της οξιάς, γυρίζουμε διαγώνια δεξιά και συναντάμε ένα είδος πλατιού μονοπατιού που κάποτε εξυπηρετούσε την τροφοδοσία και την επικοινωνία του συστήματος οχυρών της κορυφής.

Το παλιό αυτό δρομάκι κάνει λίγους ελιγμούς στις συστάδες οξιάς που περιβάλλουν την κορυφή και μας φέρνει προς τα νότια, όπου η πλαγιές είναι πιο ανοιχτές και φιλικές. Βρίσκουμε εύκολα το τριγωνομετρικό, καταμεσής μιας μεγάλης ζώνης πολυβολείων και αμπρί, που επικοινωνούν με ρηχά ορύγματα. Η κορυφή έχει υψόμετρο 1503 μ. και στους χάρτες της ΓΥΣ λέγεται "Λοχαγού Περτσεμλή".

Κείμενο και φωτογραφίες: Τ. Αδαμακόπουλος