Διαδρομή 31

Λούκι Μύτικα

Η ανάβαση στον Μύτικα από το Λούκι συνιστά την επιτομή της ορειβατικής περιπέτειας στην Ελλάδα: αυτός ο εντυπωσιακός, αν και τεχνικά εύκολος, αναρριχητικός δρόμος, που διατρέχει μια κατακόρυφη ύφεση στο μέτωπο της ορθοπλαγιάς και οδηγεί στο ψηλότερο σημείο ενός ολόκληρου τόπου, παραμένει, έναν αιώνα μετά την πρώτη ανάβαση, ένα προσκύνημα για κάθε ορειβάτη.

Η συνηθέστερη προσέγγιση του Λουκιού του Μύτικα γίνεται από το Οροπέδιο των Μουσών.

Έχοντας μόλις αφήσει το επίπεδο Οροπέδιο των Μουσών, και καθώς η καθησυχαστική εικόνα των Ζωναριών χάνεται κάτω από τα πόδια σου, τυλιγμένος στις ομίχλες που σε απομονώνουν και σε αποκαλύπτουν, απροετοίμαστος ακόμα, βλέπεις ξαφνικά από πάνω σου το Λούκι, να σε κοιτά βλοσυρά, αρματωμένο με τους πύργους και τα τείχη του.

Βήμα-βήμα, σαν να διαβάζεις στις πέτρινες στήλες τις αρχετυπικές οδηγίες του ίδιου σου του κόσμου, παρακολουθείς να πηγάζει από μέσα σου μια άγνωστή σου μέχρι τώρα ομοιοκαταληξία κινήσεων και επιλογών.

Όπως η βάπτιση μετουσιώνει μυστηριακά το άλαλο όν σε κοινωνό του δικού του πολιτισμού, έτσι και το Λούκι του Μύτικα γίνεται ένα κατώφλι: ο μικρός χορός των πιασιμάτων, των αντιστηρίξεων και των αέρινων πατημάτων ενορχηστρώνει τα σπαράγματα του τρομαγμένου είναι σου σε ένα ενιαίο, πλήρες και τέλειο ον, που επιτέλους αντικρίζει χωρίς δέος τη σφαίρα που το φιλοξενεί και που κατάπληκτο την ανακαλύπτει φιλάνθρωπη μέσα στην παντοδυναμία της.

Η κραυγή στη στενή κορυφή με τη λαμαρινένια σημαία είναι σαν το κλάμα μιας αναγέννησης.

Η προσπέλαση του Λουκιού γίνεται μέσα από τα Ζωνάρια του Στεφανιού και η είσοδος στο Λούκι βρίσκεται στη γωνιά του πρώτου ελιγμού του μονοπατιού. Η διαδρομή φέρει αρκετά μπλέ με κίτρινο φόντο σημάδια, το ξεκίνημα ωστόσο δεν πολύ καλά επισημασμένο και πρέπει να μην κάνετε λάθος και πάτε προς το Στεφάνι - μια ανάβαση μεγαλύτερης δυσκολίας.

Η διαμόρφωση του Λουκιού μοιάζει περισσότερο με μια εγκοπή στην ορθοπλαγιά παρά με λούκι. Η όδευση ακολουθεί αυτή την ύφεση με μικρούς ελιγμούς, αναζητώντας μια σειρά διαδοχικά σκαλιά, που χωρίζονται από 4 πιο απόκρημνα "ρίχτια". Τα πιο δύσκολα ρίχτια είναι στο πρώτο (όπου τα πρώτα πατήματα είναι γλιστερά, λόγω συνεχούς χρήσης) και στο τρίτο σκαλοπάτι και θα μπορούσαν να θεωρηθούν ως εύκολη αναρρίχηση 2-3ου βαθμού. Τα άλλα είναι ψευτοσκαρφάλωμα και αν έχετε σταθερό βηματισμό μπορείτε να τα περάσετε χωρίς να ακουμπήσετε τα χέρια στο βράχο. Τα άφθονα πατήματα, τα καλά πιασίματα, ο κερματισμένος σε πλάκες αλλά πολύ σταθερός βράχος και η απουσία σαθρών υλικών - κάθε μέρα, δεκάδες ορειβάτες μετατοπίζουν ότι κουνιέται - κάνουν την προώθηση εύκολη και ασφαλή. Επίσης, το σκαλωτό ανάγλυφο, απομακρύνει το φόβο της πιθανότητας πτώσης - εκτός αν έχετε ισχυρή υψοφοβία. Γενικά, αν δεν είστε εξοικειωμένοι με τέτοιο πεδίο, χαλαρώστε, κινηθείτε με υπομονή και τη δέουσα προσοχή και "αφήστε το Λούκι να σας πάει επάνω". Άλλωστε είναι πολύ σύντομο.

Παρόλο που μπορεί κανείς να αισθάνεται μεγάλη άνεση στο συγκεκριμένο πεδίο, ΜΗΝ κάνετε παραλλαγές και προσπεράσματα, μπορεί τα περάσματα δίπλα στην κύρια όδευση (κυρίως αριστερά ανεβαίνοντας) να είναι εξίσου εύκολα, δεν είναι ωστόσο καθαρισμένα από πέτρες. Επίσης, δίνετε κακές ιδέες σε άλλους που ενδεχομένως δυσκολεύονται και τείνουν να ακολουθήσουν κάποιον εμφανώς ικανότερο. Στις σχισμές των πυλώνων και των τοίχων, θα δούμε, ανάλογα την εποχή, αρκετά βραχόφιλα είδη ποωδών φυτών, όλα σπάνια είδη του μεγάλου υψομέτρου, όπως τα ενδημικά του Ολύμπου Cerastium theophrasti και Potentilla deorum αλλά και το αλπικό Omphalodes luciliae, που προσθέτουν μια διαφορετική νότα στην πέτρινη παρτιτούρα. Μπορείτε να αποτυπώσετε τις εντυπώσεις σας στο βιβλίο ιστορικού αναβάσεων, στερεωμένο στο τριγωνομετρικό κολωνάκι.

Το Λούκι δεν είναι μέρος για να καθυστερεί κανείς: τηρώντας έναν κανονικό ρυθμό, θα κάνετε 0ω30 έως 0ω45 για το καθεαυτό Λούκι και λιγότερο από μισή ώρα για την προσπέλαση από το καταφύγιο (σύνολο από 1ω00 έως 1ω15΄ για την ανάβαση). Η υψομετρική διαφορά του Λουκιού είναι μόλις 150 μ.

Αν και ο άξονας της ανάβασης έχει καθαριστεί από τα χιλιάδες περάσματα, κάθε χειμώνα το "νταμάρι" του Μύτικα παράγει μερικά κυβικά μέτρα λατύπες, που τα μοιράζει σε όλες τις κάπως ομαλές θέσεις. Η χειρότερη συντυχία είναι όταν ανεβαίνετε, να συναντήσετε ομάδες που κατεβαίνουν. Άρα, φροντίστε να πάτε όσο πιο νωρίς μπορείτε - η αυγή στο Μύτικα είναι μοναδική, άλλωστε σχεδόν κάθε μέρα, τα σύννεφα σκεπάζουν τις κορυφές μετά τις 10 το πρωί - και φύγετε από την Κακόσκαλα. Αν συναντήσετε άλλους ορειβάτες, ενδεχομένως πιο αργούς, εξοπλιστείτε με υπομονή και μην προσπαθήσετε να τους προσπεράσετε - καλύτερα βοηθείστε τους.

Στην ανάβαση στο Μύτικα από το Λούκι δεν θα χρειαστείτε πολλά εφόδια ή ειδικό εξοπλισμό. Ένα στοιχείο είναι όμως απαραίτητο: το κράνος. Αν δεν έχετε δικό σας, μπορείτε να δανειστείτε από τα καταφύγια Σπ. Αγαπητός, Γ. Αποστολίδης και Χρ. Κάκαλος - η παροχή είναι δωρεάν αν μένετε σε κάποιο από αυτά. Προφανώς το κράνος επιστρέφει στο καταφύγιο για τους επόμενους. Εννοείται ότι θα έχετε ένα μικρό σακκίδιο με νερό, λίγες προμήθειας, μια καλή μεμβράνη και ένα κινητό για παν ενδεχόμενο.

Κατά διαστήματα θα δείτε ασφάλειες στο βράχο: έχουν τοποθετηθεί για να εξυπηρετήσουν τη διάσωση και η παρουσία τους δεν υποννοεί ότι θάπρεπε να φέρετε σκοινί και άλλο υλικό ασφάλισης.

Για την επιστροφή έχετε κάθε λόγο να επιλέξετε την Κακόσκαλα, που είναι ασφαλέστερη και λόγω της όδευσής της δεν έχει πρόβλημα από τις πέτρες.. Στο μεγάλο σχίσμα Σκάλα-Παραμύτικα, ένα χωμάτινο λούκι οδηγεί σε καλούτσικο μονοπάτι, που σας φέρνει πίσω στα Ζωνάρια, λίγο χαμηλότερα από την είσοδο του Λουκιού του Μύτικα. Το κοψοδρόμι αυτό, σημαδεμένο με κίτρινα σημάδια, σας επιτρέπει να εξοικονομήσετε τον κόπο και το χρόνο της κατάβασης στη διακλάδωση των Ζωναριών από το Ε4 και από εκεί την ανάβαση μέχρι το Οροπέδιο. Χρησιμοποιείστε το με προσοχή.