Οροπέδιο Μουσών

Από το κατ. Σπ. Αγαπητός
στο Οροπέδιο των Μουσών
από τα Ζωνάρια

Αν και η προσπέλαση του Οροπεδίου των Μουσών έχει συνδεθεί στην κοινή συνείδηση των Ελλήνων ορειβατών με τη διαδρομή Γκορτσιά-Πετρόστρουγκα-Οροπέδιο, το ποσοστό των αφίξεων από τις δύο πλευρές του Οροπεδίου - από το Πέρασμα του Γιώσου και τα Ζωνάρια - φαίνεται να είναι σχετικά ισοβαρές.

Πράγματι, η ανάβαση από το καταφύγιο Σπ. Αγαπητός προς το Οροπέδιο των Μουσών μέσω των Ζωναριών, τουλάχιστον όταν δεν συντρέχουν τεχνικοί λόγοι αποτροπής, όπως χιονούρες στα Ζωνάρια, είναι εξίσου ενδιαφέρουσα και χαρίζει ανάλογα εντυπωσιακές εικόνες με τα περάσματα της Σκούρτας και του Λαιμού. Επίσης, οι δύο αναβάσεις έχουν περίπου την ίδια υψομετρική διαφορά και διάρκεια.

Από το καταφύγιο Σπ. Αγαπητός, ξεκινάμε ανηφορίζοντας το καλά σηματοδοτημένο και καθαρό μονοπάτι Ε4 που διατρέχει ένα αραιό δάσος ρόμπολων (Pinus heldreichii). Περνάμε μεγάλη ρεματιά και ανηφορίζουμε σταθερά για περίπου μισή ώρα, μέχρι παγκάκι, στην έξοδο της διαδρομής Πριόνια-Χονδρομεσοράχη-διασταύρωση Ζωναριών.

Καθώς τα τελευταία ρόμπολα σταδιακά αραιώνουν, ακολουθούμε το πολυπατημένο μονοπάτι που κάνει ελιγμούς στη γυμνή πλέον και πολύ βραχώδη πλαγιά και μετά από ώμο με θέα στο Μαυρόλογγο, φτάνουμε σε διακλάδωση: προς τα αριστερά αποκλίνει το σκέλος του Ε4 κατ. Σπ. Αγαπητός-κατ. Χριστάκη, ενώ εμείς θα συνεχίσουμε προς τα δεξιά, στο μονοπάτι οδηγεί στα Ζωνάρια. Η επισήμανση είναι κάπως αστεία για τη σημασία αυτής της διασταύρωσης. Η διάσχιση των Ζωναριών του Μύτικα είναι από τις πιο έντονες εμπειρίες τον Όλυμπο: οι γραμμικοί σχηματισμοί των αλλεπάλληλων στρώσεων των πανάρχαιων ιζημάτων απλώνονται από τα πόδια του ορειβάτη μέχρι τον ορίζοντα, επιτείνοντας την αίσθηση του εκτεθειμένου πεδίου. Το μονοπάτι είναι πολύ καλό, σταθερό και πλατύ και με λίγους ελιγμούς. Αφού περάσει και από τη βάση του Λουκιού του Μύτικα, φτάνει στη γωνία του Στεφανιού, από όπου αντικρύζουμε το Οροπέδιο των Μουσών.

Όπως και τα Ζωνάρια του Μύτικα, τα Ζωνάρια του Στεφανιού συντίθενται από μια σειρά παράλληλων σειρών βράχων κατά μήκος της βάσης του Θρόνου του Δία. Στο μέσον περίπου της εντυπωσιακής αυτής τραβέρσας περνάμε κάτω από την μεταλλική πλάκα που μνημονεύει την απώλεια 6 ορειβατών από χιονοστιβάδα, φαινόμενο πολύ συχνό στις εξαιρετικά επικλινείς αυτές πλαγιές. Φτάνουμε τέλος στις Πόρτες, το πέρασμα ανάμεσα στο Στεφάνι και την Τούμπα, μοναδική βατή δίοδο προς το παγετωνικό βύθισμα των Καζανιών. Αφήνοντας πίσω μας το τελευταίο αυτο προπύργιο του χάους, καταλήγουμε στο φιλόξενο καταφύγιο Γ. Αποστολίδης, που από τα 2700 σχεδόν μέτρα του δεσπόζει στο Οροπέδιο των Μουσών, αντίκρυ στο καταφύγιο Χ. Κάκαλος, μοναχικό φύλακα των γκρεμών των Καλαΐων και των ομιχλών του Ενιπέα.

Κείμενο και φωτογραφίες: Τ. Αδαμακόπουλος