Ανάβαση στο Μύτικα
Καταφύγιο Σπ. Αγαπητός
Σκάλα-Κακόσκαλα-Μύτικας

Η διαδρομή Καταφύγιο Σπ. Αγαπητός-Σκάλα-Κακόσκαλα-Μύτικας είναι μια από τις πιο πολυσύχναστες διαδρομές του Ολύμπου, και όχι άδικα. Μετά από μια αξέχαστη διανυκτέρευση στα 2040 μ. στο καταφύγιο Σπήλιος Αγαπητός, ο πιο προφανής και συναρπαστικός προορισμός, για την επόμενη μέρα, δεν είναι άλλος από την ψηλότερη κορυφή του Ολύμπου, το Μύτικα.

Χωρίς να είναι επικίνδυνο, το τελευταίο τμήμα της διαδρομής, η περίφημη Κακόσκαλα, είναι εκτεθειμένη και κάπως τρομακτική για τον μη έμπειρο. Αν και ευκολότερη και πολύ ασφαλέστερη από το Λούκι του Μύτικα, η Κακόσκαλα απαιτεί μια σχετική άνεση κίνησης σε βραχώδη εδάφη αλλά κυρίως ισχυρή επιθυμία για το άγγιγμα της κορυφής.

Ξεκινάμε ανηφορίζοντας το καλά σηματοδοτημένο και καθαρό μονοπάτι Ε4 που ξεκινάει από το καταφύγιο. Αφήνουμε τα τελευταία μεγαλόπρεπα ρόμπολα (Pinus heldreichii) και, σε περίπου μισή ώρα, φτάνουμε σε παγκάκι, το οποίο βρίσκεται στην έξοδο της Χονδρομεσοράχης.

Συνεχίζουμε, ακολουθώντας τα σημάδια στο ελικοειδές μονοπάτι και φτάνουμε σε διακλάδωση: το δεξί σκέλος οδηγεί στα Ζωνάρια - πιο πέρα θα βρούμε την είσοδο του Λουκιού Μύτικα, ενώ το μονοπάτι καταλήγει στο Οροπέδιο των Μουσών. Εμείς συνεχίζουμε στο Ε4, στην κατεύθυνση του Σκολιού και με προορισμό τη Σκάλα.

Αμέσως μετά, τέμνουμε κι άλλο μονοπάτι, που φεύγει αριστερά και οδηγεί στην κορυφή Άγιος Αντώνιος. Δεν λοξοδρομούμε από την πορεία μας, που συνεχίζει σε ανηφορικό μονοπάτι σε καθαρά αλπικό πλέον πεδίο. Μπροστά μας υψώνεται η κορυφή Σκολιό, και αριστερά μας ο Άγιος Αντώνιος και οι Σταυραϊτιές.

Το μονοπάτι μας οδηγεί, μετά από αρκετή ώρα ανηφορικής κίνησης, το βραχώδες πλάτωμα της κορυφής Σκάλα (υψόμετρο 2909 μ.). Από εδώ, ένα σαφές μονοπάτι στην αποσαθρωμένη πλαγιά κατευθύνεται προς τη κορυφή Σκολιό (2.911 μ.). Εμείς συνεχίζουμε δεξιά, προς το Μύτικα (2.918 μ.), μέσω της Κακόσκαλας.

Πριν ξεκινήσουμε για την Κακόσκαλα, είναι σημαντικό να ελέγξουμε ότι το σακίδιό μας είναι προσαρμοσμένο σωστά στο σώμα μας, χωρίς να εμποδίζει την κίνησή μας προς όλες τις κατευθύνσεις και χωρίς περιττό βάρος. Αρκετοί ορειβάτες αφήνουν εδώ το μεγάλο σακκίδιο και συνεχίζουν με τα στοιχειώδη.

Η διαδρομή από αυτό το σημείο μέχρι το Μύτικα, διαρκεί κατά μέσο όρο 45 λεπτά, αλλά στην συγκεκριμένη περίπτωση η βιασύνη δεν είναι καλός σύμβουλος. Η χρήση κράνους δεν είναι απαραίτητη - σε αντίθεση με την εναλλακτική πορεία για το Μύτικα, από το Λούκι - αλλά σίγουρα προσφέρει μια μεγαλύτερη αίσθηση ασφάλειας.

Ξεκινώντας από τη Σκάλα, αρχικά κατεβαίνουμε ένα στενό λούκι και αμέσως αρχίζουμε μια κατηφορική τραβέρσα, ακολουθώντας τα πυκνά κόκκινα/κίτρινα σημάδια προσεχτικά και επιλέγοντας τα πατήματά μας να είναι σε σταθερές και όσο το δυνατόν λιγότερο επικλινείς ή γλιστερές πέτρες. Γενικά, αποφεύγουμε να γυρίσουμε προς την πλαγιά και να κάνουμε κανονική καταρρίχηση, είναι προτιμώτερο να βρούμε ψύχραιμα τη στάση του σώματος και τις κινήσεις που διατηρούν το βάρος κάθετο στα άφθονα και δοκιμασμένα πατήματα. Τα σημεία που πραγματικά χρειάζεται να βάλουμε χέρια είναι ελάχιστα. Με ήρεμες και προσεκτικές κινήσεις, μπορούμε να απολαύσουμε την ανάβαση και, πίσω στη Σκάλα, να απονείμουμε ένα βραβείο αυτοπειθαρχείας στον εαυτό μας.

Περνάμε το σχίσμα Σκάλας-Παραμύτικα, με θέα που συγκινεί και τους πιο σκληροτράχηλους ορειβάτες και μετά από σύντομο ανηφορικό ψευτοσκαρφάλωμα σε ασφαλή βράχο με άφθονα πατήματα, φτάνουμε στον Παραμύτικα. Κατεβαίνουμε λίγα μέτρα (ενδεχομένως με τη βοήθεια του σταθερού συρματόσχοινου) και μετά το σχίσμα Παραμύτικα-Μύτικα, μπορούμε να δούμε το Μύτικα, με ορόσημο και ελληνική σημαία.

Η τελευταία πλαγιά είναι αρκετά εύκολη και την ανεβαίνουμε με ελιγμούς στα βράχια. Φτάνοντας στο Μύτικα, καιρού επιτρέποντος, αντικρίζουμε, μπροστά μας, την αψίδα του Στεφανιού (ή Θρόνος του Δία) και αριστερά μας και χαμηλότερα το απόκρημνο τοπίο των Καζανιών, ένα μεγάλο παγετωνικό αμφιθέατρο που συνήθως "βράζει" σύννεφα και ομίχλες, εξηγώντας μόνο του την ονομασία του.

Παρόλη την έξαψη της στιγμής, μην ξεχάσετε να αποτυπώσετε τη συγκίνησή σας στο βιβλίο που είναι καρφωμένο πάνω στο τριγωνομετρικό. Συγκρατήστε την ημερομηνία: είναι σίγουρο ότι θα ξανάρθετε - σοφότεροι και λιγότεροι αγχωμένοι - και θα χαρείτε να ξαναβρείτε την ανάμνηση της πρώτης σας ανάβασης στο κατώφλι των 3000 μέτρων.

Η επιστροφή γίνεται από τον ίδιο ακριβώς δρομο, με ακόμη μεγαλύτερη προσοχή, λόγω των παρατεταμένων καθοδικών τμημάτων.
Η μέση συνολική διάρκεια της πορείας είναι 3ω30, το μήκος της μόλις 3.1 χμ. και η υψομετρική ανάβαση περίπου 900 μ.

Τα 2/3 της διαδρομής, αν και σε καλό μονοπάτι, είναι απαιτητικά λόγω της ανηφορικής κλίσης. Στο τελευταίο τμήμα, την καθεαυτό Κακόσκαλα και μέχρι το Μύτικα, η δυσκολία αυξάνεται εκθετικά και η κίνηση γίνεται σε απόκρημνη τραβέρσα με σταθερό μεν υπόβαθρο, όπου ωστόσο η πιθανότητα να ρίξει κάποιος πέτρες διατηρείται, παρόλα τα χιλιάδες περάσματα κάθε χρόνο. Αν είστε μεγάλη ομάδα ή συναντήσετε άλλους, ενδεχομένως λιγότερο εξοικειωμένους, εξοπλιστείτε με υπομονή και προσοχή.

Κείμενο: Κατερίνα Ζαγκαρέτου
Φωτογραφίες: Τ. Αδαμακόπουλος