Ανάβαση στο Μύτικα

Κατ. Σπ. Αγαπητός - Ζωνάρια - Λούκι
Κακόσκαλα - Σκάλα - Κατ. Σπ. Αγαπητός

Η ανάβαση από το καταφύγιο Σπ. Αγαπητός στο Μύτικα από το Λούκι και η επιστροφή μέσω Κακόσκαλας και Σκάλας πίσω στο καταφύγιο είναι μια από τις δύο προτιμώμενες διαδρομές με στόχο το Μύτικα - η άλλη είναι η Οροπέδιο Μουσών-Ζωνάρια Στεφανιού-Λούκι Μύτικα με επιστροφή από τα ίδια.

Από το καταφύγιο Σπ. Αγαπητός, ξεκινάμε ανηφορίζοντας το καλά σηματοδοτημένο και καθαρό μονοπάτι Ε4 που διατρέχει ένα αραιό δάσος ρόμπολων (Pinus heldreichii). Περνάμε μεγάλη ρεματιά και ανηφορίζουμε σταθερά για περίπου μισή ώρα, μέχρι παγκάκι.

Ακολουθώντας το πολυπατημένο μονοπάτι που κάνει ελιγμούς στη γυμνή πλέον και πολύ βραχώδη πλαγιά, φτάνουμε σε διακλάδωση: προς τα αριστερά αποκλίνει το σκέλος του Ε4 κατ. Σπ. Αγαπητός-κατ. Χριστάκη, ενώ εμείς θα συνεχίσουμε προς τα δεξιά, στο μονοπάτι οδηγεί στα Ζωνάρια. Οι πινακίδες είναι κάπως αστείες για τη σημασία αυτής της διασταύρωσης.

Η διάσχιση των Ζωναριών του Μύτικα είναι από τις πιο έντονες εμπειρίες τον Όλυμπο: οι γραμμικοί σχηματισμοί των αλλεπάλληλων στρώσεων των πανάρχαιων ιζημάτων απλώνονται από τα πόδια του ορειβάτη μέχρι τον ορίζοντα. Το μονοπάτι είναι πολύ καλό, σταθερό και πλατύ και με λίγους ελιγμούς. Φτάνουμε στη βάση του Λουκιού του Μύτικα και ετοιμαζόμαστε για την ανάβαση.

Η διαδρομή φέρει αρκετά μπλέ με κίτρινο φόντο σημάδια. Η διαμόρφωση του Λουκιού μοιάζει περισσότερο με μια εγκοπή στην ορθοπλαγιά παρά με λούκι. Η όδευση ακολουθεί αυτή την ύφεση με μικρούς ελιγμούς, αναζητώντας μια σειρά διαδοχικά σκαλιά, που χωρίζονται από 4 πιο απόκρημνα "ρίχτια". Τα πιο δύσκολα ρίχτια είναι στο πρώτο (όπου τα πρώτα πατήματα είναι γλιστερά, λόγω συνεχούς χρήσης) και στο τρίτο σκαλοπάτι και θα μπορούσαν να θεωρηθούν ως εύκολη αναρρίχηση 2-3ου βαθμού.

Τηρώντας έναν κανονικό ρυθμό, θα κάνετε 0ω30 έως 0ω45 για το καθεαυτό Λούκι. Η υψομετρική διαφορά του Λουκιού είναι μόλις 150 μ. Σε όλη τη διάρκεια της ανάβασης προσέχουμε πολύ να μην ρίξουμε πέτρες σε αυτούς που ακολουθούν και φροντίζουμε να προειδοποιήσουμε έγκαιρα τους από πάνω μας για την προώθησή μας. Δεν προσπερνάμε και δεν κάνουμε παραλλαγές της γραμμής ανάβασης.

Στην ανάβαση στο Μύτικα από το Λούκι δεν θα χρειαστείτε πολλά εφόδια ή ειδικό εξοπλισμό. Ένα στοιχείο είναι όμως απαραίτητο: το κράνος. Αν δεν έχετε δικό σας, μπορείτε να δανειστείτε από το καταφύγιο Σπ. Αγαπητός.

Στην κορυφή, μην ξεχάσετε να αφήσετε το αποτύπωμά σας στο βιβλίο κορυφής - προφανώς δεν αφήνουμε τίποτα άλλο.

Θα επιστρέψουμε από την Κακόσκαλα. Αμέσως μετά την κορυφή, έχουμε μπροστά μας το πρώτο απότομο τμήμα, που συντίθεται από μια σειρά ζωναράκια, όπου περπατάμε άνετα, που καταλήγουν σε μια επικλινή αλλά κάπως λεία πλάκα. Την κατεβαίνουμε από τα αριστερά και συνεχίζουμε σε πιο εύκολο πεδίο μέχρι το σχίσμα Μύτικα-Παραμύτικα.

Σκαρφαλώνουμε με ασφάλεια τα λίγα μέτρα μέχρι την κορυφή του Παραμύτικα και κατεβαίνουμε με προσοχή τη σειρά πλακών προς το σχίσμα Παραμύτικα-Κακόσκαλας. Τα περάσματα είναι σε πολύ καλό βράχο και τα σημάδια καθοδηγούν την πορεία μας.

Μετά το σχίσμα, ανεβαίνουμε σε σπασμένο - αλλά σταθερό - πεδίο, περνάμε την άνω διακλάδωση προς το Κοφτό των Ζωναριών και συνεχίζουμε μέχρι το λουκάκι της Κακόσκαλας. Τα τελευταία μέτρα είναι κάπως πιο κάθετα, αλλά σε πολύ ασφαλές πεδίο.

Βγαίνουμε στην κορυφή της Σκάλας. Από εδώ, θα πάρουμε το καλογραμμένο αλλά "ατελείωτο" μονοπάτι προς τη διακλάδωση Ζωναριών-Αγίου Αντωνίου. Στη διακλάδωση, το πεδίο αλλάζει και από κυλιόμενη σάρα γίνεται σταθερό βραχώδες έδαφος. Συνεχίζουμε έντονα κατηφορικά, αλλά με ελιγμούς και αφού περάσουμε τη διακλάδωση με τη Χονδρομεσοράχη (πέτρινο παγκάκι), ακολουθούμε το ολοένα πιο χωμάτινο μονοπάτι μέχρι το καταφύγιο.

Κείμενο και φωτογραφίες: Τ. Αδαμακόπουλος