Κεντρικό Πήλιο

Μακρινίτσα-Πουρί
από το Δυτικό καταφύγιο

Η διαδρομή Μακρινίτσα-Πουρί από το Δυτικό καταφύγιο είναι η λιγότερο γνωστή από τις τέσσερις παλιές συνδέσεις ανάμεσα στη Μακρινίτσα και το Πουρί.

Λέγεται ότι η διαδρομή αυτή αποτελούσε μέρος της πιο πολυσύχναστης στράτας μέσω Πουριανού Σταυρού.

Το μονοπάτι από το γεφύρι της Καρυάς μέχρι το Δυτικό καταφύγιο εντοπίστηκε, καθαρίστηκε και σημάνθηκε από τον "φροντιστή" των μονοπατιών του Πηλίου, Κυριάκο Σταθάκη.

Η διαδρομή ξεκινά από την κεντρική πλατεία της Μακρινίτσας (εκκλησία του Αγίου Ιωάννη και μνημειακή κρήνη) και ανηφορίζει με καλντερίμι μέσα από τον οικισμό. Περνάμε μπροστά από δύο κρήνες και βγαίνουμε σε χωματόδρομο, που μας οδηγεί στο παλιό μοναστήρι της Αγίας Παρασκευής, από το οποίο απομένουν το καθολικό, ένα βοηθητικό κτίσμα και μια πετρόχτιστη κρήνη.

Συνεχίζουμε για λίγο στο χωματόδρομο και μετά από ελιγμό μπαίνουμε σε μονοπάτι. Σε λίγο βγαίνουμε σε άλλο χωματόδρομο, που τον αφήνουμε για να μπούμε σε καλντερίμι. Ανηφορίζουμε σε δάσος καστανιάς και βγαίνουμε σε χωματόδρομο, τον οποίο ακολουθούμε μέχρι τη μεγάλη ρεματιά της Καλιακούδας (ή ρέμα Ξηριά), την οποία δρασκελίζουμε με τη βοήθεια του πέτρινου γεφυριού της Καρυάς (μονότοξο, χτίστηκε το 1934). Πολύ λίγο μετά τη γέφυρα της Καρυάς, αφήνουμε το χωματόδρομο και ανηφορίζουμε σε μικρότερο, δασικό δρόμο. Κοντά στο τέλος του δρόμου αυτού, βρίκουμε τα σημάδια που οδηγούν μέσα στο δάσος της οξιάς. Στην αρχή το μονοπάτι είναι σαφές, αλλά σύντομα η όδευσή του χάνεται, καθώς το ίχνος έχει καλυφθεί από κλαδιά οξιάς, υπολείμματα των υλοτομιών. Ψηλότερα, όταν βγούμε από τη ζώνη υλοτομίας, το μονοπάτι γίνεται σαφέστερο και ανηφορίζει με ελιγμούς μέχρι να βγει στη ράχη Καψάλες. Μέχρι εδώ, η τήρηση της πορείας διευκολύνεται πολύ από τα πυκνά κόκκινα σημάδια στα δέντρα. Από τις Καψάλες, συνεχίζουμε σε καλό μονοπάτι πάνω στη ράχη, πάντα με τη βοήθεια της πυκνής σήμανσης. Με μια διαδοχή από ξέφωτα και πυκνές πρενμοφυείς συστάδες, φτάνουμε σε χωματόδρομο. Το ακολουθούμε προς τα αριστερά και σύντομα φτάνουμε στο Δυτικό κατφύγιο του Πηλίου. Το κτίσμα είνα ισε άριστη κατάσταση, ωστόσ εσωτερικά δεν έχιε καμία υποδομή, εκτός από ένα μεγάλο τζάκι και περιμετρικά των τοίχων, πέτρινους πάγκους, όπου μπορεί να κοιμηθεί κανείς.
Από το καταφύγιο κατηφορίζουμε χωματόδρομο, που σταδιακά γίνεται όλο και στενότερος, ώστε στο τέλος καταλήγει ένα πλατύ, δασωμένο μονοπάτι. Λίγο πριν το τέλος του δρομίσκου αυτού, βρίσκουμε αριστερά τα σημάδια του μονοπατιού προς τη Λαγωνίκα και το ακολουθούμε μέχρι τη διακλάδωση προς Πουρί Εδώ παίρνουμε το μονοπάτι προς Πουρί και κατηφορίζουμε προς το ρέμα της Λαγωνίκας. Μετά τη μισγάγγεια, οδηγούμαστε ισοϋψώς προς χωματόδρομο, που τον αφήνουμε σύντομα για να κατηφορίσουμε έντονα προς άλλο χωματόδρομο, αρκετά χαμηλότερα. Από εδώ και μέχρι την Αγία Μαρίνα Πουρίου θα βαδίσουμε σε χωματόδρομο. Δίπλα στην ωραία εκκλησία υπάρχει μεγάλη δεξαμενή άρδευσης.
Μετά την Αγία Μαρίνα, το μονοπάτι έχει διασπαστεί από ένα μακρύτατο τσιμεντένιο αυλάκι νερού και διάφορους μικρούς δρόμους των καστανεώνων. Αρχικά είμαστε αναγκασμένοι να βαδίσουμε πάνω ή ακριβώς δίπλα στο αυλάκι. Φτάνουμε σε δεύτερη δεξαμενή άρδευσης (χωρίς νερό). Συνεχίζουμε για λίγο σε χωματόδρομο και μπαίνουμε σε καλύτερο μονοπάτι, πάνω στο ίχνος του παλιού ημιονικού δρόμου. Με μια διαδοχή από δρομάκια και μονοπάτια, άλλοτε σχετικά σαφή και άλλοτε δύσβατα και τέμνοντας ή ακολουθώντας το τσιμεντένιο αυλάκι, φτάνουμε σε χωματόδρομο, στο ύψος του Προφήτη Ηλία Πουρίου (αλλά λίγο βορειότερα από το ξωκλήσι.
Συνεχίζουμε σε χωμάτινα δρομάκια και με ένα σύντομο τμήμα μονοπατιού φτάνουμε στους τσιμεντόδρομους του χωριού και καταλήγουμε στον κεντρικό δρόμο στο Πουρί.

Κείμενο και φωτογραφίες: Τ. Αδαμακόπουλος