Ανάβαση στην κορυφή Δέλφι

Κείμενο και φωτογραφίες: Τ. Αδαμακόπουλος

Η ανάβαση στην κορυφή Δέλφι της Δίρφυος μία καθαρά ορειβατική διαδρομή που απαιτεί καλή φυσική κατάσταση και εξοικείωση με το δύσβατο ασβεστολιθικό πεδίο. Το καλοκαίρι, η κλίση της νότιας κόψης της κορυφής σκεδάζεται αποτελεσματικά από τους ελιγμούς του μονοπατιού, που αν και δεν είναι παντού ορατό, βοηθά πολύ για την τήρηση μιας πιο ξεκούραστης πορείας.

Το χειμώνα ωστόσο, η Δίρφυ απαιτεί ευχέρεια με το χιόνι, η ποιότητα του οποίου πολύ συχνά μεταβάλλεται συνεχώς. Συχνά η νότια κόψη δεν έχει αρκετό χιόνι, μπορεί ωστόσο να κρύβει παγωμένα τμήματα. Επίσης, η κόψη είναι έντονα εκτεθειμένη στους ανατολικούς και δυτικούς ανέμους, που η έντασή τους εντείνει την κόπωση από την ανάβαση και το ψύχος. Δεν είναι τυχαίο ότι η ανάβαση στην Δίρφυ είναι από τις λίγες αναβάσεις κορυφών όπου έχουν συμβεί αρκετά και σχετικά σοβαρά ατυχήματα. Η πορεία ξεκινά συνήθως από το καταφύγιο και αρχικά ακολουθεί τον παλιό δασικό δρόμο που διατρέχει τη ράχη Λειρί και φτάνει στη βάση της απότομης πλαγιάς της κορυφής. Μετά από ένα αρχικό κάπως ομαλό και χωμάτινο τμήμα, μπαίνουμε στην βραχώδη πλαγιά της κορυφής. Η κλίση αυξάνεται γρήγορα και κατά τόπους τα βράχινα σκαλιά είναι μεγαλύτερα. Θα συναντήσουμε τρία δύσκολα τμήματα:

• Σε υψόμετρο 1300 μ. συναντάμε το πρώτο απότομο πέρασμα, υψ. διαφοράς 10 μ.
• Σε υψόμετρο 1365 μ. συναντάμε το δεύτερο απότομο πέρασμα, που οδηγεί σε μικρή εκτεθειμένη τραβέρσα.
• Από τα 1550 μέχρι τα 1600 μ. υψόμετρο, το πεδίο έχει συνεχή βράχινα σκαλιά, όπου θα είναι πιθανόν να χρειαστεί να πιαστείτε από το βράχο για ισορροπία.

Τέλος, στα 1700 μ. υψόμετρο φτάνουμε στο ύψος του οροπεδίου της κορυφής, που στην ουσία είναι ένα σύμπλεγμα από δολίνες και βραχώδεις κόψεις. Κοντά στο τριγωνομετρικό της κορυφής αναγνωρίζουμε διάσπαρτα κομμάτια από το πολεμικό αεροσκάφος που προσέκρουσε στο βουνό το 2002.

Όλη η διαδρομή είναι καλά σημαδεμένη με κίτρινα και κατά τόπους κόκκινα σημάδια, δυστυχώς αρκετά παλιά και κάπως ξεθωριασμένα.