Διάσελο Δίρφυος-Ξεροβούνι

Κείμενο και φωτογραφίες: Τ. Αδαμακόπουλος

Η διαδρομή από το διάσελο της Δίρφυος μέχρι την κορυφή του Ξεροβουνίου είναι από τις πιο δημοφιλείς στους ορειβατικούς κύκλους. Συχνά οι ομάδες που την περπατούν χωρίζονται σε δύο ομάδες, με τους πιο έμπειρους - ή πιο καλά εξοπλισμένους το χειμώνα - να αποτολμούν το περίφημο Λούκι του Ξεροβουνίου, ενώ οι υπόλοιποι απολαμβάνουν χαμηλότερα την εντυπωσιακή εικόνα της μακρύτατης βόρειας ορθοπλαγιάς του συγκροτήματος, που αληθινά αξίζει τον τίτλο "Ευβοϊκές Αλπεις".

Η διαδρομή ξεκινά με έναν νωχελικό χωματόδρομο και συνεχίζει σε πολύ καλό μονοπάτι μέχρι τη διασταύρωση με την πηγή Τέμπλα. Από εδώ αρχίζουμε να ανηφορίζουμε μαλακά, στην αρχή σε αραιό δάσος ελάτων, αλλά σύντομα βγαίνουμε στα λιβάδια, που στην πραγματικότητα είναι μια παλιά γεωργική ζώνη των Στροπώνων, οργανωμένη σε πεζούλες μέσα σε στενές ημικυκλικές λεκάνες.

Φτάνουμε στο τέλος των ομαλών πλαγιών και συνεχίζουμε σε σαφές μονοπάτι σε απότομη πλαγιά, μέχρι μεγάλη κλειστή λεκάνη στη βάση των ορθοπλαγιών.

Οι πραγματικές δυσκολίες ξεκινούν ακριβώς εδώ: μπροστά μας μεσολαβεί μια απότομη ασταθής σάρα που την ανεβαίνουμε όπως-όπως. Συνεχίζουμε σε μονοπάτι που διατρέχει τη βάση των βράχων και μας οδηγεί στο Λούκι.

Το Λούκι του Ξεροβουνίου είναι ένας διάδρομος από βατά περάσματα που διακόπτονται από πολύ μικρά πεσίματα, 2-3 από τα οποία χρειάζονται λίγο σκαρφάλωμα.

Ο κυριότερος κίνδυνος είναι από τις πέτρες που μπορεί να ρίξουν οι πρώτοι στους επόμενους, καθώς τα βράχια είναι σαθρά. Στο τέλος του λουκιού υπάρχει μεγάλος πέτρινος κούκος, από τον οποίο αποκλίνουμε δεξιά για να πάμε στην κορυφή.

Η κατάβαση του Λουκιού χρειάζεται ακόμα μεγαλύτερη προσοχή.

Η διαδρομή είναι σημασμένη με , στην αρχή αραιά και ξεθωριασμένα, ενώ στο δύσκολο τμήμα κάτω και μέσα στο Λούκι, τα σημάδια είναι πυκνά και έντονα.