Θηλαστικά του Στρατωνικού Όρους

Το Στρατωνικό Όρος εντάσσεται σε μια μεγάλη ενότητα υψηλής φυσικότητας, η οποία στα βόρεια περιλαμβάνει τη λίμνη Βόλβη και το όρος Κερδύλια, ενώ προς τα δυτικά το βουνό συνδέεται ορεογραφικά με τα μεγάλα δασωμένα συγκροτήματα του Χολομώντα και του Χορτιάτη. Η μεγάλη έκταση και η συνοχή των δασών και το καθεστώς λελογισμένης διαχείρισης που έχουν εγκαταστήσει τα τοπικά δασαρχεία και επιτείνει η μακρόχρονη λειτουργία του Πανεπιστημιακού δάσους Ταξιάρχη, συνηγορούν για την παρουσία και διατήρηση μιας αξιόλογης πανίδας θηλαστικών, τόσο σε όρους βιοποικιλότητας, όσο και σε μεγέθη πληθυσμών. Στα δάση του Στρατωνικού Όρους έχουν καταγραφεί 11 είδη μεγάλων και μεσαίων θηλαστικών, με σημαντικότερα το Λύκο (Canis lupus), το Τσακάλι (Canis aureus) και τον Αγριόγατο (Felis silvestris), ενώ στο Ρήχιο ποταμό έχει αναφερθεί η παρουσία της Βίδρας (Lutra lutra).

Από τα μεγάλα θηλαστικά, σημαντικότερη είναι η παρουσία του Λύκου (Canis lupus), που βρίσκει στα απέραντα δάση φυλλοβόλων του Στρατωνικού καταφύγιο, αλλά και άφθονους πόρους επιβίωσης, θηρεύοντας κυρίως ζαρκάδια και αγριογούρουνα. Αν και ο πληθυσμός των λύκων δεν έχει φτάσει στο μέγεθος που να μπορεί να ελέγξει τη διαρκή αύξηση των αγριογούρουνων, οπωσδήποτε συμβάλει, μαζί με το έντονο κυνήγι, στη σταθεροποίησή τους.

Το Αγριογούρουνο (Sus scrofa) έχει ανακάμψει τις τελευταίες δεκαετίες και, καθώς το βουνό έχει αδειάσει από κοπάδια και γεωργικές χρήσεις, νέμεται πλέον αποκλεστικά τα δρυοδάση της περιοχής. Τα τοπικά δασαρχεία πειραματίζονται στον έλεγχο της εκρηκτικής αύξησης του είδους, επιτρέποντας σταδιακά μεγαλύτερους αριθμούς απόληψης - οι ντόπιοι κυνηγοί θέτουν ευχαρίστως εαυτούς στο ρόλο του ρυθμιστή.

Αντίστοιχα, το ανέκαθεν παρόν στη χαμηλή ζώνη Τσακάλι (Canis aureus), δείχνει τελευταία, όπως και σε όλη την Ελλάδα, διστακτικές τάσεις αύξησης και επέκτασης. Επίσης, αν και τίποτα δεν είναι σαφώς γνωστό για τα μεσαία σαρκοφάγα, όπως η Αλεπού (Vulpes vulpes), ο Αγριόγατος (Felis silvestris) και το Πετροκούναβο (Martes foina), φαίνεται ότι διατηρούν τις ζώνες κατανομής τους και τους πληθυσμούς στην περιοχή.

Τοπικά, συζητιέται μια φαινόμενη σταδιακή βελτίωση των πληθυσμών των ζαρκαδιών (Capreolus capreolus), εικόνα που συνάδει με τις εντυπώσεις στην υπόλοιπη ηπειρωτική Ελλάδα. Όπως και νάχει, ο πληθυσμος του ζαρκαδιού είναι ακόμα μικρός και οι συναντήσεις μας με κάποιο μεμονωμένο ζώο είναι μάλλον σπάνιες.

Ο Σκίουρος (Sciurus vulgaris), που αφθονεί στην περιοχή, η Νυφίτσα (Mustela nivalis), πολύ προσεκτική για να γίνει αντιληπτή, ο Σκατζόχοιρος (Erinaceus roumanicus), ο ασβός (Meles meles) και ο λαγός (Lepus europaeus) συμπληρώνουν τον κατάλογο των κάπως μεγάλων θηλαστικών. Τέλος, στο μοναδικό ρέμα μόνιμης ροής της περιοχής, τον Ρήχιο ποταμό (το ρέμα της Ρεντίνας), έχει καταγραφεί η παρουσία της Βίδρας (Lutra lutra).

Κείμενο και φωτογραφίες: Τ. Αδαμακόπουλος