Ευρυτανία

Ράχες Τυμφηστού
Κοκκάλια
Οξιά
Αυχένας Ρίπα

Η μεγάλη διάσχιση της κορυφογραμμής Κοκκάλια-Αλογοβούνι-Οξιά είναι μια από τις ωραιότερες πορείες στη Ρούμελη - τουλάχιστον, μέχρι να γεμίσει ανεμογεννήτριες. Αυτή η διαδρομή των 19 χιλιομέτρων είναι πολύ εύκολη τεχνικά - το πεδίο είναι πολύ ομαλό και μεγάλο μέρος ακολουθεί χωματόδρομους - και ταυτόχρονα αρκετά μεγάλη ώστε να αφήσει τον πεζοπόρο να βυθιστεί για τα καλά στη σιωπή των βουνών.

Αναμφίβολα, η ανάβαση στην κορυφή Σαράνταινα και η κατάβαση στο καταφύγιο της Οξιάς, με θέα στη δυτική πλευρά των Βαρδουσίων, είναι από τις πιο συγκλονιστικές πορείες που μπορεί να κάνει κανείς στην ορεινή Ελλάδα.

Η διαδρομή ξεκινά από τον άσφαλτο που συνδέει τις Ράχες Τυμφρηστού με το Κρίκελλο (η αφετηράι είναι σε απόσταση 3.6 χλμ από τη διασταύρωση του παλιού δρόμου Λαμία-Καρπενήσι με τον ορεινό άξονα του Κρίκελλου).

Ανηφορίζουμε σε χωματόδρομους μέχρι το πλάτωμα του ηρώου που έχει στηθεί σε ανάμνηση της μάχης των Αιτωλών και των συμμάχων τους Ευρυτάνων κατά των εισβολέων Γαλατών, που οπισθοχωρούσαν προς τα ΒΔ, μετά τις καταστροφές που προκάλεσαν στην Αιτωλία.

Συνεχίζουμε σε δρόμο μέχρι τον άξονα της κορυφογραμμής Κοκκάλια. Εδώ μπορούμε να αφήσουμε το δρόμο για να περπατήσουμε στα ωραία λιβάδια της ομαλής ράχης, αν και μάλλον ο δρόμος είναι πιο ξεκούραστος. Περνώντας κάτω από το ψηλότερο σημείο (1716 μ.) συναντάμε ποτίστρα.

Πότε στο δρομο και πότε σε λιβάδια, περνάμε μικρή λούτσα και δεύτερη ποτίστρα και διασχίζουμε με μονοπάτι ισοϋψώς στη ΒΑ πλευρά του όγκου Αλογοβούνι (1725 μ.).

Ξαναμπαίνουμε σε χωματόδρομο, που τον αφήνουμε για λίγο και τελικά τον συναντάμε στη βάση της Σαράνταινας (1923 μ.). Τέμνουμε τρεις ελιγμούς του δρόμου και τον αφήνουμε για να ανέβουμε στην κωνική κορυφή.

Από την κορυφή κατηφορίζουμε στη γυμνή ράχη μέχρι να μπούμε στις οξιές και να φτάσουμε στο καταφύγιο της Οξιάς (που είναι συνήθως κλειστό).

Από το καταφύγιο, φτάνουμε σύντομα στον άσφαλτο Γαρδίκι-Αρτοτίνα, δίπλα στο ηρώο της μάχης της Οξιάς (1828), ακριβώς στον αυχένα Οξιάς-Βαρδουσίων.

Κείμενο και φωτογραφίες: Τ. Αδαμακόπουλος