Ο Άγριος Όλυμπος

Από τα Μεγάλα Καζάνια
στο Οροπέδιο των Μουσών

Πρώτη της ομάδας των διαδρομών στην άγρια όψη του Ολύμπου - διαδρομές όπου το ανάγλυφο είναι απόκρημνο και μεσολαβούν αναρριχητικά περάσματα, είτε ασφαλισμένα με σταθερά σχοινιά, είτε εντελώς ανασφάλιστα - θα είναι η ανάβαση μέσα από τα Καζάνια στο Οροπέδιο των Μουσών.

Η πορεία από το ρέμα του Ναούμ και μέσα από τα Καζάνια στο Οροπέδιο των Μουσών είναι μια διαδρομή πολυεπίπεδης σημασίας: παρόλες τις δυσκολίες που προβάλλει, είναι, μαζί με την κόψη του Μπαρμπαλά, ο ευκολότερος δρόμος της βόρειας πλευράς του Ολύμπου, ενώ ως ανάβαση μπορεί να συνδυαστεί με το κατέβασμα από Λάκκα Χριστάκη-Ξερολάκκι, δημιουργώντας μια μεγάλη κυκλική πορεία με επίκεντρο τις ψηλές κορυφές. Από την άλλη, το πελώριο αμφιθέατρο των Μεγάλων Καζανιών είναι ο εντυπωσιακότερος γεώτοπος του Ολύμπου. Τέλος, η χλωρίδα της περιοχής, τόσο των τοιχωμάτων της ρεματιάς, όσο και της άνω λεκάνης, είναι ένα ανθολόγιο των σπάνιων και αλπικών ειδών του μεγάλου βουνού μας.

Με δυο λόγια, είναι μια διαδρομή που συγκεντρώνει όλες τις ιδιαιτερότητες του Ολύμπου: ορειβασία, γεωλογία, άγρια ζωή.

Η διαδρομή ξεκινά από τον άνω δασικό δρόμο που περιτρέχει τη χαράδρα του Ξερολακκιού, ακριβώς στο σημείο όπου ο δρόμος συναντά τη μισγάγγεια της ρεματιάς του Ναούμ. Στην αρχή περνάμε κάτω από τις βραχοσκεπές που έχει σμιλέψει το νερό στα κροκαλοπαγή τοιχώματα, αλλά σύντομα πέφτουμε στην κοίτη, την οποία ακολουθούμε σχετικά πιστά μέχρι τη βάση της λεκάνης των Καζανιών.

Η κοίτη κρύβει διάφορες μικρές αναμπουμπούλες, με πιο αξιοσημείωτο ένα στενό, απότομο κομμάτι στα 1700 μ. υψ., όπου υπάρχει η δυνατότητα να αποφύγουμε ένα μέρος του, τραβερσάροντας ψηλά στο δεξί πρανές. Μετά από αυτό το σημείο, περνάμε μια μεγάλη πλάκα στα 1750 μ. υψ. και αμέσως αφήνουμε τη ρεματιά για να ανηφορίσουμε στην πολύ επικλινή, καταπράσινη πλαγιά της κοιλάδας (εδώ έχει δύο κόκκινα σημάδια).

Τελειώνοντας την πλαγιά, θα βρεθούμε στο χείλος της ύφεσης της λεκάνης των Καζανιών (στα 2200 μ. υψ.). Εδώ υπάρχει μια εμφανής σέλλα, που συνδέει το χείλος της λεκάνης με το απόκρημνο περίγραμμα της βάσης των κορυφών. Η σέλλα μας αδηγεί, μέσα από μια σειρά απότομων αλλά βατών ελιγμών, στη καρδιά του προβλήματος της διαδρομής μας: μια αλληλουχία από πλάκες και σάρες, που στέκονται στο όριο της ολίσθησης και απλώνονται από την Κόψη του Ναούμ μέχρι τη βάση του Σχολιού. Σημειώστε ότι από τη σέλλα αρχίζει μια ασυνεπής αλλά παρόλα αυτά πολύ χρήσιμη σήμανση με εναλλάξ κίτρινα και κόκκινα σημάδια, που τελειώνουν κοντά στις Πόρτες.

Έτσι, από τα 2200 μ. μέχρι τα 2600 μ. υψ. ανεβαίνουμε με ένταση σε πολύ επικλινείς, αν και τελικά μάλλον σταθερές πλαγιές, μέχρι ένα πρώτο πέρασμα 3 μέτρων σε καλό βράχο, και μετά από μια μεγαλούτσικη τραβέρσα, ένα δεύτερο πέρασμα, σε ένα στενό σχίσμα σαν λούκι, εξοπλισμένο με σταθερό σχοινί. Το σχοινί δεν είναι ακριβώς σε άριστη κατάσταση, αλλά συμπληρώνει τις ανάγκες στήριξης στο πέρασμα των 10 περίπου μέτρων. Αντικειμενικά, το πέρασμα είναι μικρής τεχνικής δυσκολίας, σε καλό βράχο και ελάχιστα εκτεθειμένο.

Με λίγη ακόμα προσπάθεια, υπερνικούμε τις ολοένα πιο ομαλές πλαγιές και βγαίνουμε στις Πόρτες του Στεφανιού, από όπου μπαίνουμε στο πολύ καλό μονοπάτι που οδηγεί στα καταφύγια Γ. Αποστολίδης και Χ. Κάκαλος. Η διαδρομή έχει μέτριες αντικειμενικές δυσκολίες, στις οποίες πρέπει ωστόσο να συνυπολογιστεί ότι σε ενδεχόμενο απρόοπτο, τα Καζάνια είναι μία εξαιρετικά απομονωμένη περιοχή, από όπου πρέπει κανείς να καταφέρει να βγει είτε προς τα πάνω, είτε προς τα κάτω, μόνος του. Η σημαντική υψομετρική διαφορά (1400 μ.) και το αρκετά δύσβατο πεδίο θα απαιτήσουν γύρω στις 5 ώρες για την ανάβαση. Μέχρι τη σέλλα υπάρχουν στοιχειώδη σημάδια σε 2-3 σημεία, ενώ μετά τη σέλλα η σήμανση είναι συνεπέστερη αλλά οπωσδήποτε επικουρική.

Κείμενο και φωτογραφίες: Τ. Αδαμακόπουλος